TOPRAK EMEKÇİLERİ

Yakıcı güneşin altında

Yırtarken ellerini çakırdikenleri

Verdikleri yaşam mücadelesinde toprağa damlıyordu alın terleri

Üşütüyordu yine de,

Ağustosun sıcağı, toprak emekçilerini..

Yanıyordu beyinleri, çaresizlikten güneşin altında kıvranırken toprak emekçileri

Debeleniyorlardı düştükleri cenderede,

Ayakta durabilmek için,

Kavrulsa da ter içinde yanan bedenleri,

Savaşıyorlardı toprakla ellerinden kızıl kanlar saçarak.

Yürüyorlardı yalın ayakla

Güneşin ışınları ile yanmış toprakların üstünde.

Çatlamış tabanları ile

İşliyorlardı toprağı boğazı tokluğuna

Toprak testilerden buz gibi suları içerek..

Ve boyunlarını büküyorlardı kader deyip, asilik sayıyorlardı başkaldırmayı, ezilseler de yoksulluğun altında.

Karınları doymasa da!

Beyleri doyuruyorlardı ya yetiyordu onlara.

İşledikleri toprağın her karışındaki alın terleri ile yanarken güneşin altında, boğazı tokluğuna..

Ve yorgun bir günün ardından döndüklerinde evlerine, bitkin bir şekilde mecalsiz düşüyorlardı topraktan yapılmış sedirlerine, yeni doğacak günü karşılayana dek.

Yeni gün doğduğunda, hayatın çilesi, yaşamın işkencesi yine başlıyordu toprak emekçileri için. Ve onlar için yaşam böyle devam edip gidiyordu. Ya bir kazaya kurban ya da bir ırkçı saldırıya faili meçhul olana kadar! Geride kalanlarda değişen bir şey olmuyordu, yaşamak onlara bir çile olsa da hep şükrediyorlardı. Çünkü kendi yaşamlarını en iyi şekilde sürdürenler onlara şükretmeyi öğretiyorlar, yoksa isyankâr olacaklarını söylüyorlardı.

Beylice köyü

12.07.1985

Yorumlar