ÖLÜMÜ BEKLERKEN

Ölüm sessizliğinde bir bekleyiş, gecenin üçünden başlayan öyle bir uzun bekleyiş ki sonunun ne olacağı bilinmeyen, sabırları tüketen, yürekleri haşlayan, belki de ölümün bekleyişi, elimiz kolumuz bağlı, yüreklerimiz dağlı sallanıyoruz hep sağlı sollu.

Ama kendimize de hiç toz konduramadık. Birilerimiz Kader dedi topu attı başka bir yere, birilerimiz de isyan ettik kadere sonucuna sonucunu araştırmadan boyun büktük. Allah’tan bildik. Nedense hiç suçu kendimize aramadık. Aramayı da hiç düşünmedik. Çünkü Kendi yaptığımız çürük binaları yıkılırken yine kadere bağladık. Birçoğumuzda binalar uçururken baktık baktık ağladık... Kimimiz de cana geleceğine mala gelsin diyerek teselli ettik kendimizi.

Gecenin sarsıntısı bitti, gün ışımaya başlıyordu. Ama bir ölüm sessizliği de gidiyordu. Son yolcusunu da Çankırı depreminde uğurladık ama akıllanmadık. Yine Kader dedik kaderciliğe sığındık. Ne biçim kaderse bu gelip gelip hep bizim olur, ama başa iş gelmeyince hemen de unutulur. Aynen Erzincan, Erzurum ve nice depremleri unuttuğumuz gibi en geç 1 yıl sonra da bu depremi unutacağız.

Ölüm sessizliğinde bekleyiş bu gecenin üçünde başlayan ve felaket yolcularının sefere çıktığı saat toprağın çatladığı, ölüm yolcularına kucak açtığı, kimisi kan uykusundan çıktı bu yolculuğa kimisi ayakta kimisi de bu yolda kaldı sakat. Dayısı olan başını sokacak bir yer buldu, olmayan sokakta, devlet babaya ne oldu. İnsanlar soğukta donarken başını sokacak sıcak bir yere muhtaçken kimseler yoktu bu insanların yardımına koşacak.

Her depremde olduğu gibi bu sefer de devlet baba da topu kadere attı. Allah’tan geldi dedi. Kullan ne çare olur. Onlar da topu atlı karlı nasıl kadere, bu nasıl yazgıdır? Bu nasıl kaderdir? Ki toprağı çatlatır. Binaları yıkar. Acımadan cana kıyar, Can yakar da of bile demez. Of bile demez ya! Demez de kurutur kanımızı felç eder bir yanımızı. Kimimiz toprağın altında kimimiz bir beton parçasının altında can veririz. Belki anında belki haftalar sonra, ama devlet baba seyreder bu duruma, senelerce seyrettiği gibi yine seyretti.

Yine seyretti devlet baba! Hep seyreder devlet baba sanki bir dramdır tiyatro sahnesinde ya da bir komedi katılarak güler devlet baba seyrederken. Oyuncular bile gözyaşına tutamaz bu oynanan drama çünkü seyirci devlet babadır katıla katıla güler sahnedeki oynanan drama. Bu trajikomik sahnelere seyrederken ağlamak bir yana gülmelere doyamaz. Kan gitmiş Can gitmiş kimin umurunda, sen yanmışsın ben ağlamışım kimin umurunda. Devlet baba seyirci ise daha çok kan gider can gider. Ama giden hep bizden gider her zaman olduğu gibi.

Sarıgazi

01 07 2000

Yorumlar